سر به جز زیر ِ سرای تو وبال است وبال

نوکری جز به نگاه تو محال است محال

وقتی اعجاز کند خاکِ سر ِ چادر ِ تو

خاکِ پایِ تو شدن اوج کمال است کمال

سینه ات سینه یِ سینای رسول است و بر او

بوسه بر سینه ی تو طبق روال است روال

آتش ِ دوزخ اگر بر تو حرام است حرام

آتش ِ عشق تو بر شیعه حلال است حلال

بس که اوصاف تو پُر کرده همه دنیا را

این برای همه ی دَهر سؤال است سؤال

که تو رَبّی؟! ملکی؟! انسیه ای؟! حورایی؟!             تو رسولُ اللَهی یا حیدری یا زهرایی؟

تو رسیدی و جهان آینه بندان شد و بعد

پَر ِ جبریل پُر از کوثر ِ قرآن شد و بعد

به خدیجه خبر ِ آمدنت را دادند

میزبانِ تو سر ِ خوانِ تو مهمان شد و بعد

مادر ِ عالم و آدم شدی و با قَدَمَت

شجره طیبه از میوه فراوان شد و بعد

پس از آنی که جهان مزرعه ی طوبا شد

نوه ی پنجم تو وارد ایران شد و بعد

شهر و آبادیِ ما عطر ِ خوش ِ یاس گرفت

شهر و آبادیِ ما یکسره سلمان شد و بعد

اینچنین مکتبِ ما مکتبِ ایمانی شد                  قوم ِ ما جیره خور ِ شاهِ خراسانی شد

سر ِ سجاده نگاهِ تو قمر میسازد

اشک میریزی و چشم ِ تو گُهر میسازد

هر قنوتی که تو در نافله ها میگیری

از شبِ تار ِ علی صبح ِ ظفر میسازد

در دلِ خانه فقط نیمه نگاهت ، نفست

فضه یِ خادمه را معجزه گر میسازد

هرکجا دور ِ سر ِ شیعه بلا میگردد

گوشه یِ چادر ِ تو دفع ِ خطر میسازد

لذتِ پر زدنِ سویِ شما را دارد

به مَذاق ِ دلِ ما روضه اگر میسازد

مادری کردی و در روضه صدایم کردی                    سر ِ سجاده نشستی و دعایم کردی